Tag: Wielki Tydzień

Kiedy w codziennym życiu pada słowo zdrada, od razu pytamy, czego zabrakło jakiejś osobie, dlaczego czy też dla kogo osoba zdradziła? Zdrada wiąże się bowiem z rozczarowaniem, albo z wybraniem czegoś, co przynajmniej na początku ma pozory większego dobra. Ale co mogło pociągać Judasza, co go rozczarowało w Jezusie? Judasz bowiem zdradza za trzydzieści srebrników, za kwotę wręcz śmieszną jak za zdradę przyjaciela.

Zdrada Judasza jest więc rozczarowaniem i w imię owego rozczarowania odpłatą za zawiedzione nadzieje. Zdradził Judasz, ale zdradzamy również my. Zdradzamy wtedy, gdy Bóg zdaje się nas zawodzić, gdy nie tego się spodziewaliśmy. Wtedy zdrada dokonuje się za marne srebrniki chwilowej przyjemności, za pozory lepszej przyszłości.

Może więc człowiek zdradza dlatego, że nie potrafi kochać? Może tym, na co się czeka nie jest wcale miłość? Może po prostu zdrada to sposób na życie człowieka samotnego i zalęknionego? Samotnego w swym pragnieniu i niezaspokojeniu. Może zdradza się nie Boga czy osobę kochaną, ale siebie, faktycznie  już dawno zdradzonego dla małych, codziennych spraw?

Jest to dobry moment, by zapytać o przedmiot naszej własnej miłości, by zapytać o nasze nadzieje. I by w porę zatrzymać rękę przed wzięciem kolejnych srebrników, które i tak nie zaspokoją.  Lepiej byłoby dla tego człowieka, gdyby się nie narodził. Czy Chrystus nie potrafił Judaszowi przebaczyć? A może to Judasz nie był zdolny do przyjęcia przebaczenia i to nie dlatego, że zdradził, lecz dlatego, że nie znalazł w sobie dość odwagi, by kochać i miłość przyjąć?

W języku potocznym mamy wiele odmian pewności: naukową, absolutną, subiektywną, moralną. Jest też pewność wiary. Pewność, która faktycznie jest niepewnością. Człowiek może bowiem być pewny co do Boga, ale nigdy nie jest pewny co do siebie.

Niepewność ludzka podyktowana jest naszą niestałością, niekonsekwencją, ograniczonością. Jesteśmy niepewni co do jutra, co do naszych planów, co do przyjaciół i nieprzyjaciół. Jest też niepewność co do Niego – nie chodzi w niej o to czy On jest, ale czy ja jestem dla Niego. Ostatecznie więc chodzi o to KIM JESTEM. O tym zaś decyduje moja zdolność zawierzenia, bez której żadna z wymienionych pewności pewnością nie jest.

Kim więc jestem przed Nim? Kimś o Kim On pamięta i dzięki komu mogę trwać. Wszystko inne jest nietrwałe, a więc niepewne.

Potrzeba nam jednak tej niepewności budowanej na nas samych, choćby po to, byśmy zrozumieli, że bez Niego nie znamy siebie do końca. A skoro nie znamy, jesteśmy niepewni nawet co do siebie samych. Uwierzmy więc, że On jest, a wtedy upewnimy się, że i my jesteśmy naprawdę.    

Jest taka scena w Biblii, która opisuje jakże „ludzką” sytuację, gdzie dwóch starców oskarża kobietę Zuzannę, co w konsekwencji prowokuje skazanie jej na śmierć. Skazują ją fałszywie, to znaczy, nie za to, co zrobiła. Skazują ją za własne nie zrealizowane pragnienia.

Jak często nasze pragnienia skazują nas na duchową śmierć. Ale przecież któż z nas chce umrzeć? Więc skazujemy na śmierć innych. Skazujemy nękając, pozbawiając dobrego imienia, a faktycznie uciekając od własnego grzechu.

Ale może znaleźć się ktoś czysty, jak młodzieniec Daniel, który inaczej, to znaczy – sprawiedliwie, przeprowadzi sąd. Czy jestem gotów skazać siebie na śmierć, kiedy tak łatwo potrafię skazać innych? Co faktycznie czyni mnie ofiarą? Grzech innych czy własny? A jeśli własny, to dlaczego zaczynam od oskarżania… innych?

I jeszcze jeden obraz biblijny – kobieta pochwycona na cudzołóstwie. Znowu przyprowadzona przez grzesznych. I tylko Jezus przerywa proces prostym pytaniem: Kto jest bez grzechu? I zawstydzenie i odejście… Ono nie byłoby potrzebne, gdyby człowiek pomyślał o przeszłości: „Kto z was jest bez grzechu…”. I gdyby pomyślał o przyszłości: „odpuść nam… jako i my…”. Problem tylko w tym, że myślimy o naszej teraźniejszości, w której ludzie jawią się źli… jak my, jak nasz egoizm i jak nasz grzech, w którym pośród aktorów grzechu zabrakło nas.

„Nie oskarżaj” nie jest nowym przykazaniem. Jest tylko pokorną modlitwą o wzrok pozwalający dostrzec własne błędy.