Krzyż został, przynajmniej na razie. Nie chcę oceniać żadnej ze stron, nie chcę też nikogo pozbawiać jego racji. W demokracji trzeba nauczyć się szanować innych. Jak to głupio brzmi, w demokracji. Przecież każdy wierzący tę lekcję powinien mieć zaliczoną nie z demokracji, lecz z Ewangelii. Może rzeczywiście wszystkich nas dopada już ta nowomowa i nowe myślenie.
Ale wracając do tematu, chciałbym się mylić, żeby moi czytelnicy mogli mi powiedzieć, a jednak chodziło tylko o krzyż. Jeśli mnie jednak intuicja nie zawodzi, za chwilę będzie problem Muzeum Powstania, potem wraku samolotu z katastrofy smoleńskiej, aż po powrót, już nie powodzi – lecz powodzian. Oczywiście nie dla nich, większość z nich zima zaskoczy pod gołym niebem.
Prawda, że mamy wiele spraw, że tych spraw trzeba bronić. Ale odnoszę wrażenie, że żadna z tych wielkich spraw nie osiąga swego finału, lecz służy interesom „po drodze”. Dobro wspólne ma to do siebie, że nie wystarczy, iż ma się na myśli dobro określonej tylko grupy ludzi. Zorganizowana grupa przestępcza też działa w imię dobra wspólnego, oczywiście ich.
Kiedy czyta się psalmy i szuka przedmiotu dobra wspólnego, jest on właściwie podwójny, trochę nawiązujący do przykazania miłości Boga i bliźniego. Jest nim chwała Boża i Pokój. Oby jedno i drugie nastąpiło w naszej Ojczyźnie i obym się mylił, niedowierzając w czystość intencji aktualnych obrońców dobra wspólnego.