Tag: świętowanie

Pokolenie JP2

Kolejna rocznica śmierci Jana Pawła II. Ożyją na moment wspomnienia, odżyją ulice noszące Jego imię. Może będzie nas już trochę mniej. Może będziemy już mniej emocjonalni niż przed rokiem. Ale będziemy: Pokolenie JP2. Co to jednak znaczy dla nas, dla Polski, dla świata. Każdy z nas ma pełne prawo do własnego spojrzenia, własnej oceny. Ja również korzystam z przysługującego mi prawa… i piszę.

2005 rok – wtedy odszedł. Nagle czegoś zabrakło, jakby coś się skończyło, zamknęło. Pozostało niepewne. Nie tak pragnie człowiek spełnienia nadziei. Potem jeszcze każdy odnotował kilka ważnych dla siebie wydarzeń: może przegrana komunistów, może tsunami stawiające pytanie o związek cierpienia i grzechu. Może pretensje tych, którzy nie chodzą do Kościoła, że kościoły zamknięto… 

I przyszła rocznica Pokolenia JP2.

 2006 rok – smutny był ten rok. Powitał nas tragedią w Katowicach, ludzka bezmyślność, opieszałość władz i cierpienie hodujących gołębie. Jeszcze Benedykt XVI w Polsce, zachęta do mocnego trwania w wierze. I kolejny symbol zamykający epokę – śmierć Marka Grechuty.

 I kolejna rocznica Pokolenia JP2.

 2007 rok – Święci odchodzą a grzeszni rozpoczynają sąd nad światem – lustracja. Brzmi prawie jak nazwa choroby trapiącej naród. I trapi, i zbiera żniwo. A potem trochę już świeckiej nadziei – Euro 2012. I coraz dalej do Jego myśli, wskazówek.

 I kolejna rocznica i znicze…

 2008 – Można wyliczać już szybciej: Gruzja, Obama, in vitro.

 2009 – I znowu rocznica… Pokolenia…? 

 troche-obojetnosci...

Trochę obojętności…

 i-serca

… i serca 

Reszta do wypełnienia

I znowu niedziela

Przed nami dzień nie zagospodarowany jeszcze do końca przez pracodawcę. Dla jednych dzień oczekiwany, kojarzony z zasłużonym odpoczynkiem. Dla innych dzień wyrzutu, kolejnego zresztą, za źle wybraną drogę, dzień samotny. Dla jeszcze innych to sen jako najcudowniejsze lekarstwo na nowoczesność.

Kiedy próbowano opisać istniejący świat, w pewnym momencie poddano go eksperymentowi: narzucono na niego czas i przestrzeń. Odtąd wszystko było oczywiste: kto jest blisko, kto daleko, kto przybył na czas, a kto się spóźnił. Odtąd wiedziano już, kto zdąży potem, a kto się spóźni. Dla kogo zabraknie przestrzeni, a kto będzie się rozkoszował dodatkowym pustym mieszkaniem sąsiada. Wiedziano wszystko aż do czasu, kiedy człowieka opuścił wzrok i nie widząc już tak jasno kategorii narzuconych na świat, odrzucił jego pewniki aż po oczywistą oczywistość euklidesowej geometrii. Od tamtego czasu runęło wszystko: zwątpiono w prostą prosto biegnącą w nieskończoność, punkt zaczął zajmować powierzchnię, rzeczywistość przestała wpisywać się w kwadraty. Nawet świętość i grzeszność stały się bardziej elastyczne.

Jutro powrót do przeszłości, na moment powróci geometria euklidesowa. Powróci podział na trędowatych i czystych. Tylko w naszych kościołach znajdziemy elastyczną mentalnie świętość i grzeszność, skupioną realnie w jednej ławce. I będzie ON, znający już wtedy przyszłość euklidesowej geometrii, błąkający się pomiędzy czystymi i nieczystymi, idący prostą nie prostą, bo prosta dla niego nie jest prosta w nieskończoność (jak mówią niektórzy On umie ją pisać po krzywych). Czy zabrakło Mu, podobnie jak wielu z nas, określonej jasno tożsamości? Czy nie wiedział, gdzie stoimy „my”, gdzie „oni”? Błąkał się jak walentynkowy zakochany…

A jednak wiedział Kim jest: czystych potępił, nieczystych uleczył. A co zrobi z nami jutro? Może warto pójść choćby po to, by zobaczyć czy rzeczywistość wpisuje się w schemat kategorii i czy w czystym miejscu można zarazić się nieczystością…

Może więc warto pójść choćby po to, by się przekonać, że dzień nie zagospodarowany do końca przez pracodawcę ma sens.

Bóg się rodzi

Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką. Ujrzał, ale już po chwili pomyślał, że to mu się tylko wydawało. Po kilku dniach miał już gotową teorię naukową, która go uspokoiła – nic się nie stało. Umysł czuwa.

Pasterze mówili nawzajem do siebie: Pójdźmy do Betlejem. No właśnie, pasterze. Zawsze znajdzie się grupa ludzi, którzy bezmyślnie za czymś pójdą, w coś uwierzą. Im bardziej nierealne, tym bardziej przylgną.

I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich. Teraz już nikt nie powinien mieć wątpliwości. Anioły przesądziły o wszystkim. Tu już chyba kończy się granica ludzkiej naiwności.

 

Tak sobie myśleli…

 

Tak myśli wielu. Tak myślałem kiedyś i ja. I pewnego dnia bez wielkiej światłości, bez pasterzy i bez aniołów mogłem Go doświadczyć. W małym listopadowym zdarzeniu. To byłem z pewnością ja i to bez wątpienia był On. Teraz przychodzi zwyczajnie, codziennie, czasem nawet tak, że nie zmąci spokoju, planów, grzechu. A jednak przychodzi. I to jest dla mnie najpiękniejsze Boże Rodzenie się dla mnie.