Najwięcej na znaczeniu tracą słowa najczęściej używane. Do takich należy niewątpliwie „nawrócenie”. W potocznym języku dobrze je rozumiemy. Wrócić, by móc wrócić jeszcze raz, a właściwie by wielokrotnie wracać, czyli nawracać się. Tak mówimy o nawrocie choroby, o nawracających sytuacjach, problemach. Gdyby postawić pytanie, czy nawrócenie kojarzy się bardziej z przeszłością czy z przyszłością, wielu odpowiedziałoby, że z przeszłością.
Pójdźmy tym torem. Nawracamy się, czyli wybieramy sobie jakiś idealny okres naszego życia. Cofamy się o kilka czy kilkanaście lat. Ale jest jeden warunek (jak w komputerze podczas przywracania programu) – tracimy wszystko, co było później. Jesteś oto nawrócony, masz kilkanaście lat i stracone (wymazane) wszystko, co było później. Tego chciałeś?
To może jednak nawrócenie jest przyszłością, taką wyobrażoną za kilka czy kilkanaście lat. Ale czy jesteś gotowy, tym razem przyjąć cały bagaż niepewnego?
Jak więc się nawrócić. Wrócić raz jeszcze do siebie, odwracając się od pseudo problemów, odwracając się od wyrzeczeń odciągających mnie od samego siebie. Nawrócić się, to wybrać siebie bez mechanizmów obronnych.
A co z tytułową pustynią. Jan Chrzciciel głosił nawrócenie na pustyni, ponieważ ona była mocno zakorzeniona w świadomości słuchaczy. Izraelici szli przez nią 40 lat, mając najprostszą drogą z Egiptu do ziemi obiecanej niecałe 400 kilometrów. Ale szli najuciążliwszymi drogami. A że nie było daleko, o tym świadczą zwiadowcy wysłani z pustyni Paran. Wrócili z owocami z tamtej krainy, więc nie mogli iść miesiącami czy latami. Pustynia dawała jednak okazję do tego, by się zmęczyć, kluczyć, nie dojść do celu.
Dla wielu z nas Adwent to czas pustyni, a więc szukania najdłuższych dróg do prostego celu. A propozycji rekolekcji i innych odciągających spraw mamy pod dostatkiem. Zanim wszystko przetrawimy będzie Wielkanoc i niekoniecznie przyszłego roku.
Dlatego Jan Chrzciciel głosi na pustyni i wzywa do prostowania ścieżek, czyli do skrócenia udawanego czasu na pustyni.
