Od śmierci ku życiu. Od wątpienia do prawdy. Od bezsensu do mocnej nadziei

Mamy radość Zmartwychwstania. Radość poprzedzoną trzema dniami ważnymi dla wszystkich wierzących. Jednocześnie te trzy dni skupiają jak w soczewce całość życia człowieka. Z jednej strony przywołują wszystkie trudne momenty życia, z drugiej pokazują, że nadzieja jest silniejsza niż zwątpienie.

Wielki Piątek ukazał z całą mocą doświadczenie człowieka: wątpienie, pragnienie sensu życia, przeczuwaną a tak często niedoświadczaną głębię miłości, wreszcie pragnienie nadziei. Wielki Piątek zbiera te doświadczenia, ale jeszcze nie daje rozwiązania. Jest on jak ziarno rzucone w glebę. Potrzebuje ciszy i zadumy Wielkiej Soboty, aby z całą mocą człowiek mógł doświadczyć siebie.

I mamy radość Zmartwychwstania Chrystusa. Niektórzy współcześni „mistrzowie podejrzliwości” zapewne zaczną liczyć ludzi w kościele, frekwencję na święconce. Postawią pytanie, czy za kilka lat będą jeszcze święta wielkanocne? Czy będą?

W tych pytaniach ujawnia się jeden błąd. Wynika z niego, jakby zmartwychwstanie zależało od liczby świadków. Tymczasem to właśnie świadkowie potrzebują zmartwychwstania, bo żeby świadczyć, trzeba najpierw doświadczyć.

Ewangelia o zmartwychwstaniu pokazuje najpierw kobiety. Zobaczyły pusty grób i jedyne co to doświadczenie w nich zrodziło, to stwierdzenie: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”. A potem dwóch uczniów, którzy znajdują płótna i chustę. Ich doświadczenie zostało wyrażone zdaniem: „Ujrzał i uwierzył”. Ikonografia oddaje ten moment w następujący sposób: jest pusty grób, płótna, chusta i Chrystus rozświetlający ciemności grobu. Może dlatego uczeń „ujrzał i uwierzył”. „Ujrzał” płótna, a „uwierzył”, bo zobaczył Zmartwychwstałego. To jest właśnie siła i źródło świadectwa.

Czy za kilka lat będą jeszcze święta? Może zapytajmy inaczej: A czy za kilka lat będzie człowiek wątpiący, szukający sensu, głębi miłości i nadziei? Jeśli będzie człowiek, to będą święta. Bo na te pytania i wątpliwości nie ma innej odpowiedzi.

Chrystus zmartwychwstał! – Prawdziwie zmartwychwstał! Ta intuicja pokazuje, że gdyby nie było faktu zmartwychwstania, wszystkie te poszukiwania nie miałyby sensu, a świadectwa o zmartwychwstaniu trwającego dwa tysiąclecia nie można by niczym wytłumaczyć.

To jest właśnie siła tych świąt. Zmartwychwstanie nie zależy od świadków – jest faktem i dlatego my jesteśmy tego świadkami.

Wszystkim Czytelnikom życzę spokojnych, pełnych pokoju i radości świąt Zmartwychwstania Pańskiego.

Najważniejsze zależy od nas?

Jeszcze ostatnie dni w pracy przecinane koniecznymi zajęciami przedświątecznymi w domu, jakieś rwane rekolekcje dla spóźnionych, szybka spowiedź i paczka dla biednych, bo w głowie kołacze triada Środy Popielcowej: post, jałmużna, modlitwa. Może tylko tę modlitwę jakoś najtrudniej ukonkretnić.

I to wszystko nazywa się Wielkim Tygodniem. Może dlatego, żeby zdążyć z zakupami i nie oczekiwać, że otworzą sklepy w niedzielę. Jest też inny powód, ale on trafi do naszej świadomości dopiero, gdy się trochę wyciszymy. Wielki, bo nie zależy od nas. Wspomniane powyżej elementy manewrów – nie tylko duchowych – wskazywałyby na coś przeciwnego. Tymczasem, kiedy wsłuchamy się w rytm biblijnych czytań tego tygodnia, okazuje się, że chodzi o „Mękę Pańską”, o „Paschę Pana”. Jeśli się tego nie zauważy, łatwo w tym tygodniu stać się „praktykującym – niewierzącym”. Bo ciągle nie będzie to czas na kontakt z Najważniejszym, lecz próba – po ludzku – zorganizowania ostatnich przedświątecznych dni. Oczywiście z odpowiednim naciskiem na to, że „pomimo braku czasu, tysiąca spraw, jednak…”.

Jedyny sposób na skorzystanie z tego tygodnia, to nie tyle podsumowanie swoich wyrzeczeń, cierpień i innych pomysłów wielkopostnych, ile raczej pytanie, czy już wiem, że jest to Pascha Pana? On będzie przechodził w te dni bardzo blisko moich spraw, wystarczy Go zauważyć i spróbować pójść za Nim. Ważne, by nasze propozycje na końcówkę Wielkiego Postu nie przysłoniły tego, co naprawdę wielkie.

Najważniejsze, by nie uwierzyć, że w te dni wszystko zależy od nas.

Czy życie można kochać?

Kiedyś Edyta Geppert tak właśnie śpiewała o życiu. Uderzająca w słowach tej piosenki jest jedna strofa – „och życie, kocham cię nad życie”. W ludzkim języku nie można chyba wyrazić więcej. Jest jeszcze inny piękny tekst o życiu – „kto chce zachować swoje życie, straci je”. Nie chcieć zachować na siłę, kochać nad życie…

Kiedy próbuje się zachować życie, zawsze wchodzi się w jakiś konflikt. Najpierw wchodzi się w konflikt z tymi, którzy żyją podobnie jak ja. Można odnieść wrażenie, jakbyśmy naprawdę wierzyli, że suma dóbr do podziału jest ograniczona, a ziemię można wymierzyć – jak mieszkanie – w metrach kwadratowych. Trzeba długo żyć, kilka razy wygrać i przegrać, aby zrozumieć, że „miejsce” na ziemi mierzy się inaczej. Wchodzi się również w konflikt, kiedy jest się osobą wierzącą. Ktoś życie dał, a człowiek nie lubi być zależny. Wcześniej czy później dochodzi do swoistej próby sił. Można też nie wierzyć w nic poza wymiarem materialnym, nie wierzyć w jakąkolwiek zależność. Cieszyć się życiem tu i teraz. Ostatecznie nie wszyscy lubią kwiaty doniczkowe, niektórzy lubią cięte, bez podłoża, na chwilę. Odnośnie do kwiatów to kwestia gustu.

Życie, kocham cię nad życie.

Czy coś jest warte więcej niż życie? Zapytajmy inaczej, ile jest warte samo życie? Moje, twoje, bezdomnego, papieża, celebryty… Ile warte jest nie czyjeś życie, ale po prostu życie? I niestety dochodzimy do prostej odpowiedzi – NIC! Życie trzeba pokochać w sobie, w drugim człowieku, żeby mogło nabrać wartości. Tym, co jest warte kochania w życiu nad życie jest miłość. A miłość to tyle, co życie, które ma sens.

Może więc trzeba pewne teksty czytać inaczej. Kto chce zachować swoje życie przed miłością, straci je. Straci, ponieważ uczyni nic nie wartym. A kto znienawidzi swoje życie, to znaczy nie pomyli biologii z miłością, ten je zachowa.

Czy więc życie można kochać? Pustki nie da się kochać. Kochać można chwile w życiu, ludzi, kochać można życiem. A życie warte jest ostatecznie tyle, na ile wspomnień, osób, zdarzeń można je wymienić. Jeśli ktoś kocha je tylko w sobie, straci je i to bezpowrotnie.