Kategoria: niebo

Niebo naszych relacji

Niebo – wraz z wiekiem – staje się coraz bardziej trudną do wytłumaczenia rzeczywistością. Dziecko nie ma z tym problemu, istnienie nieba przyjmuje z wiarą, tak jak istnienie najbardziej fundamentalnych rzeczywistości wokół niego. Czy jest to wynikiem dziecięcej naiwności wierzenia we wszystko, czy też może dorosłość i doświadczenie przeszkadza nam wierzyć w niebo? Może to nasz pragmatyzm sprawia, że nawet w odniesieniu do wiary potrafimy praktycznie oddzielić ziemię od nieba, i konsekwentnie, zagospodarować codzienność bez Boga, by Jemu zostawić niebo, które dla nas ma coraz mniejsze znaczenie.

Przewodnikiem niech będzie fragment Ewangelii według św. Marka przewidziany na Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. „Idźcie na cały świat”. Nie chodzi o to, czy będziemy misjonarzami dalekiego zasięgu czy ojcami rodziny, skupionymi na małych codziennych sprawach. W życiu każdego z nas jest jakiś „cały świat”. Są to nasze relacje rodzinne, przyjacielskie, zawodowe. Czy idziemy na cały świat, to znaczy, czy wiarę potrafimy przełożyć na wszystkie sektory naszego życia?

Kiedy już przyjmujemy wezwanie, że mamy iść na cały świat, rodzi się pytanie po co? Głosić Ewangelię, czyli Dobrą Nowinę! Dobra Nowina to takie zdanie, które potrafi wskrzesić zmarłego, uleczyć chorego, a większości z nas dać nadzieję tam, gdzie ją tracimy. Czy mam dobrą nowinę, a więc takie zdanie, które rozpali na nowo, dla siebie, dla bliskich, dla świata? A może potrafię tylko powtarzać gładkie religijne sformułowania, ale bez wiary i bez życia?

„Kto uwierzy i przyjmie chrzest”. Mamy wiele sakramentów, o których można powiedzieć: przyjąłem, świadomie. Ale chrzest otrzymaliśmy jakby obok naszej świadomości. I właśnie dlatego trzeba na nowo uwierzyć i przyjąć chrzest. Nie chodzi oczywiście o powtórny chrzest. Chodzi o to, by to co otrzymaliśmy nieświadomie, stało się naszym świadomym wyborem. Kto uwierzy (teraz!) i przyjmie chrzest (teraz!).

Najtrudniejsze do zrozumienia jest ostatnie zdanie z czytanego w uroczystość fragmentu. Jezus wstępuje do nieba, uczniowie idą i głoszą, a Pan współdziała z nimi we wszystkim. Skoro poszedł do nieba, a jednocześnie współdziała, gdzie jest niebo, gdzie poszedł Jezus? W języku greckim mamy dwa słowa na określenie domu – rzeczownik w rodzaju męskim i żeńskim. Rodzaj męski wskazuje na dom, budowlę, miejsce, gdzie można zamieszkać. W rodzaju żeńskim wskazuje na relacje, jakie w tym domu – budynku muszą zaistnieć, by było w nim życie. Gdzie jest więc niebo? Nie jest to miejsce, a więc nie da się wskazać „oto tu” ani jakiejś konkretnej budowli. Niebo jest relacją, najpierw Trójcy Świętej, potem naszą relacją z Trójcą i z ludźmi między sobą. Wstąpił do nieba, czyli w najwyższe pokłady relacji, jakie można sobie wyobrazić. I z tego nieba relacji towarzyszy nam we wszystkim, co jest budowaniem relacji tu na ziemi. Niebo nie jest więc bliżej nieokreślonym miejscem, jest stanem naszych relacji, niebo jest tam, gdzie jest miłość.

Najważniejsze zadania dla człowieka

Człowiek ma w życiu dwie pokusy: budować wierzę Babel, by uciec z ziemi i pogrążyć się w codzienności, by uciec od myślenia o niebie. Tymczasem tajemnica wcielonego Słowa uczy, że Bóg przychodząc na ziemię chciał nauczyć człowieka pragnienia nieba, a wstępując do nieba, dać perspektywę i kierunek dla życia na ziemi.

Wiara musi więc łączyć niebo z ziemią. Przypomina pierwotne powołanie człowieka do przetwarzania i rozwijania tego, co na ziemi. Człowiek musi tak bardzo trzymać się ziemi, że może go od niej oderwać tylko coś, co przychodzi stamtąd. Na tym polega rzeczywistość wiary. Złudna byłaby wiara, która bez bycia pociągniętą czymś stamtąd, chciałaby zwolnić się z tego, co jest tu. Z mojego życia ktoś musi mieć pożytek. Jeżeli nie wierzę w to, co jest tam, przynajmniej zajmuję się tym, co jest tu. Wbrew pozorom, na kryzys wiary lekarstwem nie jest bezmyślne wpatrywanie się w niebo, ale czasem prozaiczna przyziemna praca. Ona uczy pokory, wytrwałości i życia dającego komuś pożytek.

Szczególnym wyrazem wiary, która łączy niebo z ziemią powinno być kapłaństwo. Ono zawiera w sobie kilka wezwań wypowiadanych w dniu święceń. Wierz, w to co czytasz – czy nauczyłem kogoś wierzyć, czyli czytać życie w świetle Pisma Świętego? Nauczaj, w co wierzysz – oznacza, że zadaniem kapłana nie jest pokazywać, w co ktoś drugi ma wierzyć, ale opowiadać to, w co sam wierzy. Pełnij, czego się nauczasz – a nauczanie płynie z wiary. Życie wiarą jest więc jak odprawa, w ramach której człowiek otrzymuje zadanie. Wiara musi rodzić we mnie wyzwanie, które wyznacza kierunek mojej pracy i życia. Rozważaj, co czynisz. Wszystko w życiu może stać się rutyną. A rutyna sprawia, że to już człowieka nie inspiruje i nie rozwija. Czy rozważam jeszcze co czynię, kiedy sprawuję sakramenty, kiedy się modlę? Czy Bóg jest jeszcze przedmiotem mojej nadziei? Czy kiedyś będę chciał opuścić to co mam teraz, dla tego, co mam otrzymać?

Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Kiedy czyta się Pismo Święte, człowiek zaczyna rozumieć, że początek i koniec, niebo i ziemia, życie i śmierć są tym, co spina w jedno naszą egzystencję. Dlatego tak ważny dla zrozumienia ziemi jest podbój kosmosu, bo tylko z większej perspektywy można pojąć sens fragmentu rzeczywistości. Dlatego tak ważny jest podbój nieba, bo tylko z perspektywy wieczności można pojąć to, co trzeba robić teraz. I to są właśnie najważniejsze zadania dla człowieka: podbój kosmosu i podbój nieba.