(Refleksje po byciu wśród ludzi)
Myślenie wyprzedza język. Niby to prosta zależność. Z kolei zaś myśleniu bodźca dostarcza poznanie. A poznanie bierze się z faktu, że coś jest.
Jedna z osób, które w tej chwili przychodzą mi na myśl powiedziałaby: A czy to musi być takie skomplikowane, czy to musi zawsze przebiegać według schematu? Odpowiadam: Nie musi i najczęściej nie przebiega.
Pierwszy problem mamy z rzeczywistością. Gdzie ona jest? Za oknem, w mediach, we własnej głowie? A nawet jeśli już wiemy, gdzie ona jest, czy wiemy o niej wszystko?
Skoro rzeczywistość jest niepewna, to i mózgu nie warto silić na poznanie. Bo czy tylko z poznania rodzi się myśl?
Nie. Z myślą jak z rodzeniem. Rodzą się myśli chciane i nie-chciane. Do tych drugich lepiej się jednak nie przyznawać. No, ale przecież nie można być milczkiem. Zatem mówimy…. piszemy. Chciałem dorzucić – czytamy, ale nie jestem raptusem, więc się zatrzymałem
Obrażonych zachęcam do ponownej lektury dzisiejszej prasy i uważnego wysłuchania wiadomości. A potem do odpowiedzi na jedno pytanie: O jakiej rzeczywistości mówiono?
Zastanówmy się też, o czym my sami mówimy? I nie przebywajmy zbyt długo tam, gdzie więcej się mówi niż myśli. W takim wypadku czasem warto przyjąć szekspirowską zasadę (zaadaptowaną do sytuacji opisanej): Chcąc żyć, iść muszę lub zostając – umrzeć.
