Pokój nie nastanie. Nie stanie się tak dlatego, że zbyt dużo w nas niepokoju o pokój. Ten niepokój doprowadza wręcz do powrotu do starego hasła „walki o pokój”. Co było charakterystyczne dla tej walki? Potrzebowała ona wroga, walki klas, inteligencji z robotnikiem, chłopa z kułakiem, aparatczyka z rewizjonistą. Warto więc postawić pytanie, czy chcę budować pokój, czy walczyć o pokój. A jeżeli walczyć, to z kim? Kto jest moim wrogiem, kogo tak nazywam i dlaczego?
Potrzeba wiary i pokoju. Ale jak budować wiarę? Apokalipsa mówiąc o Mieście Świętym, ukazuje w nim brak świątyni, a w środku miasta jest Bóg. Czy więc wystarczy postawić w środku miasta dzwony, by budziły niewierzących? A może trzeba obudzić wiarę niewierzących, by nie przeszkadzały im dzwony? Żydzi mieli pomysł na pogan, my mamy pomysł na niewierzących, ale czy mamy pomysł na siebie?
Budować wiarę na fundamencie. Co jednak jest fundamentem wiary? Czy najlepszym fundamentem jest fundamentalizm? Fundamentalizm zakłada, że tylko jedna strona ma rację. Oczywiście trzeba od razu dopowiedzieć, że fundamentalizm nie jest przywilejem religii. Ateizm też ma swoich fundamentalistów. W czym więc wyraża się fundament wiary? Może w kompromisie, czyli z rezygnacji ze swojej wizji na rzecz wizji Ducha Świętego.
Zanim nastąpi jedność w wierze… Musi nastąpić jedność w miłości. Zanim wspólnie wyznamy wiarę w jednego Boga, najpierw musimy poko…, no właśnie, pokochać nieprzyjaciela, nie pokonać. Musimy dać się odkupić. „Demptio” oznacza ciężar nie do uniesienia. Czasem takim ciężarem jest nieprzyjaciel. Chce się go pokonać, odrzucić. Tymczasem chrześcijaństwo proponuje „redemptio”, odkupienie – czyli danie takiej siły wierzącemu, by nieprzyjaciel nie ciążył, by nie chciało się go pokonać, ale pokochać.
Wyglądać na odkupionych. Jeden z filozofów powiedział kiedyś: „żebym uwierzył w waszego Boga, musielibyście wyglądać na bardziej odkupionych”. Można tylko dopowiedzieć – bardziej zdolnych do pokochania wroga, niż pokonania go.
