Nie podejrzewając niczego, takie właśnie pytanie postawiłem w ubiegłym roku. Nie miało ono oczywiście nic z proroctwa, wypływało raczej z obserwacji zanikających tradycji religijnych, czy nieco głębiej, wypalającego się kontekstu wiary. Nagle pytanie przypadkowe stało się bardzo istotne.
Święta oczywiście będą. Może więc zapytam inaczej: nie „czy” będą święta, ale „jakie”?
W przedświątecznych rozmowach (dodam dla jasności – telefonicznych), niektórzy pytali mnie, czy po okresie pandemii ludzie wrócą do kościoła. Inni podkreślali, że dzięki mediom społecznościowym mogli zobaczyć takie szczegóły liturgii, których kiedyś, stojąc w tłumie nie dostrzegali.
Co jednak zrobić, by święta wróciły za rok, jakościowo ciągle głębokie? W Ewangelii Mateusza (i tylko u niego), Jezus mówi w kontekście Paschy o „urządzeniu” Paschy. Nie chodziło o celebrację, uczestnictwo, ale o dokonanie w taki sposób, w jaki nie dokonała się jeszcze nigdy. Co to może znaczyć dla nas? Może to, że skoro kontekst Paschy mamy niepowtarzalny, może warto nie tylko celebrować, ale dokonać Paschy. Dokonać, to znaczy przeżyć jak nigdy dotąd.
Jeżeli zmartwychwstaliśmy z Chrystusem, szukajmy tego, co w górze (List do Kolosan). To właśnie jest podpowiedź na pytanie „jak”? Wyjść z grobu można tylko z pomocą z zewnątrz. A kiedy się wyjdzie (nie mamy takiego doświadczenia, jedynie można sobie wyobrażać), wtedy człowiek chce patrzeć w niebo. Tylko ktoś, kto nie ma zdrowych zmysłów, chciałby z powrotem wrócić do grobu (nie-zmartwychwstać). A jeśli grobem jest „stary człowiek”, i jeśli święta są szansą na wyjście z grobu, to czy człowiek o zdrowych zmysłach chciałby do niego wracać?
To właśnie oznacza „dokonać” Paschy. A warto zrobić to w tym roku. Z wielości powodów przywołam dwa: może już nigdy nie będzie tyle czasu w święta na refleksję, i drugi, a może to jest ostatnia Pascha?
