W języku potocznym mamy wiele odmian pewności: naukową, absolutną, subiektywną, moralną. Jest też pewność wiary. Pewność, która faktycznie jest niepewnością. Człowiek może bowiem być pewny co do Boga, ale nigdy nie jest pewny co do siebie.
Niepewność ludzka podyktowana jest naszą niestałością, niekonsekwencją, ograniczonością. Jesteśmy niepewni co do jutra, co do naszych planów, co do przyjaciół i nieprzyjaciół. Jest też niepewność co do Niego – nie chodzi w niej o to czy On jest, ale czy ja jestem dla Niego. Ostatecznie więc chodzi o to KIM JESTEM. O tym zaś decyduje moja zdolność zawierzenia, bez której żadna z wymienionych pewności pewnością nie jest.
Kim więc jestem przed Nim? Kimś o Kim On pamięta i dzięki komu mogę trwać. Wszystko inne jest nietrwałe, a więc niepewne.
Potrzeba nam jednak tej niepewności budowanej na nas samych, choćby po to, byśmy zrozumieli, że bez Niego nie znamy siebie do końca. A skoro nie znamy, jesteśmy niepewni nawet co do siebie samych. Uwierzmy więc, że On jest, a wtedy upewnimy się, że i my jesteśmy naprawdę.