Miesiąc: wrzesień 2004

Nie-biblijna wizja uczestnictwa

Oglądając programy publicystyczne czy słuchając audycji poświęconych problematyce społecznej można odnieść wrażenie, że nasza codzienność została zainfekowana bardzo groźnym wirusem. I jak to z wirusami bywa, są one dobrą pożywką dla tworzących programy antywirusowe. Przykładów zaś na to jest całe mnóstwo. Słabnącego prezydenta odwirusowuje się niewiele mogącym już premierem, poważne problemy z udziałem jednego z wydawnictw katolickich odwirusowuje się nagłośnioną do przesady sprawą pewnego prałata. Uczestniczymy wszyscy w życiu społecznym bardziej niż kiedykolwiek, tylko jakoś nie-bblijnie.

                Jak zatem uczestniczymy? Kiedyś wystarczał chleb i igrzyska. Teraz nawet igrzyska nie wychodzą. Próbuje się więc wmówić człowiekowi, że ma być podmiotem tego, na co nie ma wpływu, że ma żyć zgodnie z naturą, którą już dawno podważył, że ma cieszyć się szczęściem, od którego chce się płakać. Może ktoś powiedzieć: toż to demagogia! Oczywiście, bo i ja uczę się czegoś z nie-biblijnej wizji uczestnictwa. Kiedyś mówiono, że w życiu społecznym można uczestniczyć na dwa sposoby: solidarności lub sprzeciwu. Nie bardzo jednak wiadomo, z kim się solidaryzować i przeciw czemu (komu) się sprzeciwiać. Gdyby jednak zacząć uczestniczyć biblijnie? Biblijnie, czyli jak?

                Przez człowieka wirus wchodzi na świat i przez człowieka może zostać zniszczony. Trzeba tylko wybrać korporację, która zaoferuje prawdziwie skuteczny program antywirusowy. Prawdziwie skuteczny, nie oznacza najczęściej i o stałej godzinie uaktualniany. Prawdziwie skuteczny to ten, który zwalcza najgorsze robaki, konie trojańskie, biblijne wilki w owczej skórze. A tych w każdym komputerze niezależnie od proweniencji nie brakuje. Czasem warto też wyłączyć nasz sieciowy komputer, niezależnie od tego, kto jest administratorem sieci, i spróbować odważnie i samodzielnie pomyśleć. Rynku samodzielnego myślenia nie opanowali jeszcze ani rozsyłacie wirusów, ani autorzy tzw. programów antywirusowych, zwanych naprawczymi. I to jest chyba najbardziej biblijna wizja uczestnictwa w życiu społecznym.

Eliksir młodości

Albowiem życie Twoich wiernych o Panie, zmienia się, ale się nie kończy. Te słowa towarzyszą każdej śmierci przeżywanej w duchu wiary. Wyrażają jednak nie tylko pragnienie człowieka wierzącego. Są odzwierciedleniem pragnienia natury ludzkiej, natury każdego człowieka. Jeśli jednak egzystencji nie towarzyszy wiara, wtedy człowiek zaczyna szukać sposobu unikania owego „końca” trochę po omacku, za wszelką cenę.

Próbuje się zatem znajdować sposoby zachowania status quo w oparciu o własne siły, które jednak się zmieniają i ostatecznie kończą. Czy jednak człowiek powinien się poddać nieuchronności końca. Może i nie powinien, ale się poddaje. Poddaje, kiedy dobrowolnie skazuje siebie na samotność we własnych siłach i we własnym bycie.

Człowiek jest istotą duchowo-cielesną. Wszystkie zaś eliksiry młodości dotyczą ciała, są więc walką o człowieka, ale tylko o pewną jego część. Proponuję więc, jako dodatek do istniejących już „eliksirów młodości”, eliksir na życie duchowe: Tego, który jest naszą młodością, który rozwesela młodość naszą. Wiara i łaska sprawiają, że owa duchowa siła pozwala człowiekowi zachować ów przebłysk nieśmiertelności, który jest wpisany w naturę człowieka i który może się nie kończyć. Ten jednak eliksir trzeba wybrać w sposób wolny. Jemu nie towarzyszy magia reklamy, lecz proste zaproszenie: jeśli chcesz.

Antydyskryminacja czyli…

We wtorek, 14 września b.r. Świętokrzyski Urząd Wojewódzki w Kielcach podjął inicjatywę powołania Ośrodka Antydyskryminacyjnego. W dzisiejszym świecie podobna inicjatywa powinna spotkać się z szerokim poparciem, gdyż na każdym kroku można zauważyć przejawy dyskryminacji i to w wielu płaszczyznach. Co jednak oznacza to słowo i czy przez wszystkich jest jednakowo rozumiane?

                Śledząc jurysprudencję europejską, szczególnie w zakresie ochrony praw człowieka, można zauważyć, że nie jest to przedsięwzięcie nowe. Jego wyraz znajdujemy chociażby w Europejskiej Karcie Praw Człowieka. Wylicza się w niej cały szereg przejawów godzących w prawa człowieka. W podobnym duchu sformułowano też Kartę Praw Podstawowych na szczycie w Nicei. Warto jednak przyjrzeć się ewolucji świadomości dyskryminacji na przestrzeni czasowej dzielącej dwa wspomniane dokumenty. Otóż można bez trudu zauważyć trzy nowe punkty będące przedmiotem szczególnej ochrony: dziedzictwo genetyczne, niepełnosprawność i orientacja seksualna.

                Pozostaje postawić sobie pytanie jak zabezpieczamy się przeciwko owym przejawom dyskryminacji. Czytelnik może bez trudu prześledzić prawo polskie w tym względzie. A potem przyjrzeć się działalności wspomnianego ośrodka i odpowiedzieć sobie na pytanie, co jest prawdziwą dyskryminacją w Polsce, co się zwalcza i jaka teoria prawa bądź ideologia przyświeca konkretnym działaniom. Wnioski pozostawiam czytelnikowi.