Seks dzielący ludzi

Jeden z moich dawnych profesorów mawiał, iż są dwie drogi ukazywania moralności chrześcijańskiej: jedna prowadzi na szczyt, blokując możliwość odbicia w boczne drogi, druga, nie zajmując się tarasowaniem skrętów, dostatecznie jasno ukazuje szczyt. Taka właśnie alternatywa odzwierciedla współczesne podejście człowieka do seksu.

                Można w nim widzieć źródło „rozproszenia świętych energii” i zło czyhające na człowieka. W takiej perspektywie trzeba, w imię drogi na szczyt, blokować wszelkie możliwości zboczenia z drogi. Konsekwentnie, jedni czują się powołani do blokowania dróg, inni przeciwnie, starają się uprzedzić „służby drogowe” w odkrywaniu jeszcze nie zablokowanych dróg. Słabą stroną tego rozwiązania jest fakt, iż jedni i drudzy tracą energię, sprawiając tym samym, że szczyt jest ciągle daleki i nieosiągalny.

                Można w seksie widzieć również drogę wyrażenia swojego człowieczeństwa. Wymaga on jednak jasnego uświadomienia sobie celu i sensu życia, a następnie w imię tego celu troskę o możliwie szybkie i pewne dotarcie do niego. Taka wizja niesie w sobie niebezpieczeństwo złego odczytania drogi, ale daje również jedyną szansę uczynienia czegoś sensownego w imię świadomego wyboru, ofiary, poświęcenia.

                „Mistrzowie podejrzeń” wybiorą pierwszą drogę i przejmą odpowiedzialność za cały świat. Drugich zmusi to do troski o siebie i o innych, jednak z głęboką wiarą w to, że szczyt jest na tyle pociągający, iż człowiek zrozumie, że drobne poświęcenia w imię pełnego szczęścia będącego udziałem tych, którzy dotrą na szczyt, jest warte każdego wyrzeczenia.

                Seks nie musi dzielić, tak jak nie musi dzielić ofiara i wyrzeczenie. Jest tylko jeden warunek, iż zaproponuje się coś, co prawdziwie połączy i zjednoczy w wysiłkach. Może więc w moralnym słowniku współczesnego człowieka do hasła na literę „s”, w którym seks zagościł na dobre, dopisać jeszcze jedno hasło: świętość. Może warto podjąć dla człowieka to ryzyko, które Bóg podejmuje ciągle na nowo dając życie obdarzone seksualnością z jednoczesnym powszechnym powołaniem do świętości.

Do czego jeszcze można wykorzystać papieża?

Jestem świeżo po lekturze tekstu Jacka Bartyzela Czas zapaśników Boga (Rzeczpospolita” z 22 kwietnia 205). Pozornie tekst broni Kościoła a szczególnie papieża, który dopiero co odszedł i papieża, którego pontyfikat jeszcze na dobre się nie zaczął. Czytając tekst odniosłem wrażenie, że autor zna dzieła nie opublikowane kardynała Ratzingera i boleje nad tym, na ile ustępstw musiał pójść Jan Paweł II w wojnie z niewiernymi współczesnego świata. Tymczasem kardynał Ratzinger (chociażby w wywiadzie z 2003 roku) największe zadanie dla Kościoła widzi w rzeczowym dialogu ze współczesnym światem, filozofią i kulturą. Czyżby autor wiedział coś, o czym ja nie wiem, albo czytał coś, czego nie przeczytałem?

                Z tekstu wynika, że co prawda Sobór Watykański II otarł się o herezję, ale dzięki Bogu jej nie uległ. A herezją miałaby być myśl współczesna i współczesna cywilizacja. Profesor Bartyzel martwi się, że zaczęliśmy budować bez projektu. Ja natomiast mam wrażenie, że autor wyraża nadzieję na odbudowanie świata według projektu, który Kościół uznał już dawno za nieprzystający do współczesności. Wierność tradycji nie zawsze pokrywa się z ideami konserwatywnymi, czasem wręcz musi je odrzucać, by nie odejść od żywej Tradycji Kościoła.

                Jakie jednak alternatywy proponuje? Budowanie Kościoła w świecie jest zdaniem autora niebezpieczne. To może zbudować go w duchowej próżni podpartej luźno wyrwanymi z kontekstu tezami. Sobór pokazał Kościół jako wspólnotę, której Ojciec wydobywa ze skarbca rzeczy nowe i stare. Taka wizja jest jednak daleka od koncepcji Kościoła jako sklepiku ze starociami. Jeśli więc budowanie Kościoła w próżni jest lepsze od budowania Kościoła w świecie, to ja z takiej budowy rezygnuję. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że papież tych rzeczy nie czyta a nawet gdyby czytał to jest jeszcze Duch Święty, który przed tak osadzoną w historii odgrzewaną herezją go obroni. Niestety pozostaje ciągle pytanie otwarte: Do czego jeszcze można wykorzystać papieża?

Verified by ExactMetrics