Jedno z podstawowych oskarżeń wysuwanych wobec mediów brzmi następująco: Media szukają sensacji! Czy to dobrze, czy źle?
Poznanie jest wpisane w naturę człowieka. Jeśli zaś jest ktoś, kto mi w tym poznaniu pomaga, mogę się tylko cieszyć. Cieszę się więc, że istnieją media. Niestety, mam już mniej powodów do radości, kiedy zastanawiam się, jakie one są.
Sensacja. Zmieniło się znaczenie słowa. Dawniej słowo „sensat” oznaczało uczonego. Dzisiaj oznacza osobę uganiającą się za tanią sensacją. Etymologicznie „sensacja” oznaczała rozumienie, poznanie. Stąd wzięło się słowo „sens”.
Media ciągle chcą poznawać, ale czy chcą rozumieć?
Po co człowiekowi poznanie, skoro nie ma czasu pomyśleć nad jego sensem? Po co wszystko wiedzieć, skoro niewiele się z tego rozumie?
Media muszą szukać sensacji: poznawać, dzielić się tym poznaniem. Ale muszą też zrozumieć po co szukają. Bo inaczej sensacja staje się po prostu niezdrowa.
Kolejny smutny przykład to dzisiejsza afera związana z wypowiedzią Jana Pospieszalskiego podczas wiecu w Krakowie kilka dni temu. To smutne, że:
1. nawet takie organizacje jak Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy, wystosowują oficjalne, ostre oświadczenia bez dokładnego zbadania tematu;
2. media „prawicowe” lub nawet stricte katolickie robią dokładnie to samo.
Autentycznie wstyd mi, że studiuję elementy dziennikarstwa.
Najsmutniejsze jest to, że dotyczy to wszystkich mediów, bez wyjątku. Ostatnio boleśnie zawiodłem się, kiedy dwa duże portale chrześcijańskie, katolickie przepisały wnioski dotyczące jednej pracy naukowej z innych mediów, bez sprawdzenia, że źródło ma dokładnie odwrotną tezę…
Naprawdę ciężko się do tego przyznać (jako młodemu człowiekowi, żywo interesującemu się nowymi tworami w rzeczywistości – takimi jak np. środki masowego przekazu), ale media się nie sprawdziły. Nie w takiej formie, jak obecnie.