Miesiąc: kwiecień 2012

Nie istnieją fakty, są tylko interpretacje.

Teza, jak każda inna, jednych pociąga, innych niepokoi. Czy jednak my sami nie pozostajemy wyłącznie na poziomie interpretacji, nawet świętych, ale interpretacji? Czy nie ma dowodu na zmartwychwstanie Chrystusa?

Zaczęło się od Wcielenia: Et Verbum caro fatum est. Słowo stało się faktem. Wielu widziało, mogło cieszyć się z Maryją. Nie musieli wierzyć, że urodził się Jezus (bo widzieli), ale ciągle mogli wątpić, że jest Bogiem.

Zmartwychwstanie jest zupełnie innym faktem. Nie ma świadków, nie można dotknąć. Dotykali tylko ci, którym Zmartwychwstały się objawił i którzy mieli wiarę. To nie jest empiryczny dowód zmartwychwstania dla wszystkich.

Czasem uciekamy w empirię – np. całun. Jest to ważny dowód historyczności śmierci Jezusa, ale nie zmartwychwstania. Dla tych, którzy wierzą jest potwierdzeniem wiary w życie, dla niewierzących potwierdzeniem, że ktoś umarł. Dla jednych aż tyle, dla drugich tylko tyle!

Ale jest dowód z wiary. Człowiek realnie doświadcza bowiem siebie. I w swoje osobiste doświadczenie może wprowadzić Boga. Wprowadza Go przyjmując Jego Ciało. Opłatek nie przekona, to oczywiste. Ale w wierze można realnie doświadczyć skutków i mocy Zmartwychwstałego. Potrzeba tylko odwagi uwierzenia i przyjęcia.

Eucharystia jest największym dowodem na Zmartwychwstanie. To w Niej mogę doświadczyć jej skutków w swoim życiu, by móc świadczyć.

I w tym punkcie mylił się Nietzsche: nie tylko istnieją interpretacje. Są również fakty!

Triduum Paschalne. Przejście ze śmierci do życia. Niby oczywiste. A jednak…

A jednak ciągle ogólne, jakby nie dotykało istoty naszego życia. Może jest tak dlatego, że człowiekowi nie wystarczy bliżej nieokreślone przejście. Człowiek potrzebuje konkretu.

Jaka jest więc nasza śmierć dzisiaj, jakie perspektywy życia kreśli zmartwychwstanie Chrystusa?

Wyjść ze śmierci, to nie pytać Boga: quo vadis, Domine? Ale raczej zapytać siebie dokąd uciekam pozostawiając to co w życiu trudne? Bardzo łatwo pomylić ucieczkę z szukaniem zmartwychwstania. Wyjść ze śmierci, to uświadomić sobie ucieczkę od tradycji. Bóg – honor – Ojczyzna, brzmią jakoś dziwnie, jak hasła z minionej epoki. A przecież to w nich wyrażała się prawda o tym, że są wartości bezcenne, których nie można kłaść na szali z całą resztą spraw. Boga nie można porównywać z niczym, nie wolno Go zestawiać z podwójną niedzielną pensją. Honor przypomina, że nie wszystko ma cenę, że są rzeczy bez-cenne, których nie da się kupić. Wreszcie Ojczyzna, to przede wszystkim wspólnota osób, która wyklucza zestawianie kawałka nowej autostrady z życiem emeryta, człowieka chorego, dziecka. Wyjść ze śmierci, to w końcu uświadomić sobie brak cierpliwości wobec Boga (brak wiary wyrażony w niecierpliwości czekania na spełnienie próśb), brak cierpliwości wobec drugiego człowieka (brak miłości wyrażony w świecie opartym na wymianie: coś za coś), brak cierpliwości wobec siebie (brak nadziei, w którym nie akceptuje się prawa wzrostu, dojrzewania do prawdy).

Dopiero w tej śmierci rodzi się potrzeba zmartwychwstania. Oznacza ona powtórne narodzenie. To jednak nie to samo, co udawanie, że życie zaczęło się dzisiaj. Narodzenie się na nowo to nie nowy adres, telefon czy związek. Narodzić się na nowo można tylko ze starej śmierci. To z niej Bóg wybawia, gdyż zbawia osobę, a nie ideę.

Pozostaje tylko jedna przeszkoda: zło. Zło o które często pytamy nazbyt ogólnie, jak ateiści. Ale na ogólne pytania są tylko ogólne odpowiedzi. Zapytajmy więc konkretnie: dlaczego zło? Bo Bóg kocha człowieka. A autorem zła w świecie jest właśnie człowiek. Bóg kochając człowieka nie może tak po prostu zniszczyć zła, bo musiałby zniszczyć jego autora. Bóg więc czeka. Czeka na pragnienie zmartwychwstania, zarówno ofiary jak i oprawcy. I dlatego zło, i dlatego trwa tak długo…

Ale zmartwychwstanie jest silniejsze niż nasza śmierć. Silniejsze niż zło, jakie wyrządzamy. Jest silne jak miłość, życie. Tylko, że czeka, by dać szansę każdemu na pokonanie zła, nie w świecie, ale w sobie. To właśnie oznacza z-martwych-wstanie!